معرفی کتاب فرار اثر :آلیس مونرو، نویسنده ی پرآوازه ی کانادایی است و حقایقی جالب در باره آلیس مونرو

تعداد       27 اسلاید  وفایل پاورپوینت در حالت به صورت فشرده در قالب  winzipقابل دانلود می باشد.

فایل پاورپوینت است با برنامه آفیس باز می شود

قسمتی از داستان «از جنبه ی...» نوشته ی آلیس مونرو: دوری، باید با سه تا اتوبوس می رفت؛ اول به کینکاردین، که در آنجا منتظر اتوبوسی به مقصد لندن می ماند و در لندن دوباره صبر می کرد تا سوار اتوبوس شهری به مقصد مجموعه ی ساختمانی شود. او سفرش را یک روز یکشنبه ساعت نه صبح آغاز کرد. مدت زمان انتظار کشیدن بین این اتوبوس تا اتوبوس بعدی باعث شد طی کردن مسافت حدود صد مایل تا حدود ساعت دو بعدازظهر طول بکشد. تمام آن نشستن ها، چه در اتوبوس و چه در ترمینال ها، چیزی نبود که موجب ناراحتی اش شود. کار روزانه اش هم کار نشستنی نبود. او در مهمان سرای کامفورت، خدمتکار بود. دوری سرویس های بهداشتی را می شست، تخت ها را مرتب می کرد، فرش ها را جاروبرقی می کشید و آینه ها را پاک می کرد. او این کار را دوست داشت، ذهنش تا حدودی مشغول و خودش هم حسابی خسته می شد، به طوری که شب ها خوابش می برد. به ندرت پیش می آمد با موقعیت ناجوری مواجه شود؛ گرچه برخی از همکارهایش داستان هایی تعریف می کردند که مو به تنش راست می شد. این زن ها از او بزرگ تر بودند و همگی معتقد بودند که او باید در کارش پیشرفت کند و به جایی برسد. آن ها به او می گفتند که تا جوان است و سر و وضع مرتبی دارد، حتماً برای یک کار اداری دوره ببیند؛ اما او به انجام همین کار راضی بود و دلش نمی خواست مجبور شود با مردم حرف بزند. هیچ یک از کسانی که دوری با آن ها کار می کرد، خبر نداشتند چه اتفاقی افتاده است یا اگر هم می دانستند چیزی بروز نمی دادند. عکسش را در روزنامه ها انداخته بودند و از همان عکسی استفاده کرده بودند که مرد از او و سه تا بچه انداخته بود؛ نوزاد نوپا دیمیتری، در آغوشش و باربارا، آن و ساشا در دو طرفش خیره به روبه رو. آن زمان موهایش بلند، مجعد و قهوه ای بود؛ همان رنگ و فر طبیعی موهای خودش، همان طوری که مرد خوشش می آمد. سیمایش لطیف و محجوب بود و این تصویر بیش از آنکه او را همان گونه که بود نشان بدهد، چیزی را نشان می داد که مرد می خواست ببیند. دوری از آن زمان به بعد موهایش را کوتاه، رنگ و حتی صاف کرده بود و به علاوه کلی هم وزن کم کرده بود و الان خود را با اسم دومش این طرف و آن طرف معرفی می کرد، «فلوره». شغلی که برایش پیدا کرده بودند در شهر دیگری بود که با محل سکونت قبلی اش فاصله ی زیادی داشت. این دفعه ی سومی بود که راهی این سفر می شد. دو مرتبه ی اول مرد حاضر نشده بود او را ببیند و اگر این مرتبه هم حاضر نمی شد، او دیگر هیچ تلاشی برای دیدنش نمی کرد. حتی اگر هم مرد قبول می کرد او را ببیند، امکان داشت زن خودش تا مدتی اصلاً نیاید. زن نمی خواست خودش را بیش از حد مشتاق نشان بدهد. او واقعاً خودش هم نمی دانست که چه کار می خواهد بکند. دوری در اتوبوس اول چندان معذب و ناراحت نبود. فقط با اتوبوس پیش می رفت و به منظره ها نگاه می کرد. دوری در محوطه ی کنار دریا بزرگ شده بود؛ جایی که اساساً بهار داشت، اما در اینجا زمستان تقریباً یک راست وارد تابستان می شد. یک ماه پیش برف بود، اما الان هوا به حدی گرم بود که می شد با لباس آستین حلقه ای بیرون رفت. در دشت و کشتزارها برکه های بسیار کوچکی از آب زلال جمع شده بود و نور آفتاب از میان شاخه های عریان درختان می تابید. در اتوبوس دوم بود که دچار احساس دلشوره و دلهره شد و بی اختیار سعی کرد حدس بزند از بین زن هایی که اطرافش نشسته اند، کدام یک می خواهند به همان جایی بروند که او می رود.